De klimrozen zien een strakblauwe licht en vragen zich hoe lang het nog duurt. Ze willen wortelen in de zilte Zeeuwse klei. De kip kakelt nog een ei, twee merels fluiten tegen elkaar, de koolmezen vliegen het nestkastje in en uit, en de zwarte koffie kleurt goed bij de witte gevlochten broodjes met donkerrode bramenjam. De dag begint vroeg als de zon schijnt.
Dit is een onderzetter uit de jaren 60. Mijn moeder kreeg die ooit van tante Willy. Een souvenier uit Australië. Ik sprak toen nog geen Engels en had een heel ander beeld bij de tekst ‘Kissing dont last cookin do’. Ik dacht niet aan koken en al helemaal niet aan zoenen, ik zag een mannetje en een vrouwtje die naar elkaar bogen. Een grappig beeld. Dat dacht mijn moeder waarschijnlijk ook, want de onderzetter hing aan de muur. Het jaar erop nam tante Willy kangoeroesoep in blik mee. Dat vonden mijn broertje en ik heel gemeen. ‘Soep van Skippy?’ riepen …
Herken je dat gevoel, dat je soms de stad uit wilt vluchten? Weg van alle mensen, weg van alle drukte, weg van alles wat herrie maakt. Maar wat doe je als je maar een uur of twee de tijd hebt? Ik pak de fiets en kijk waar de wind vandaan komt. De heenreis is tegen de wind in. Zo weet ik zeker dat ik niet te ver wegga. Mijn vluchtroutes zijn zonder stoplichten en gaan altijd langs het water. Gister ging de tocht langs de Maas richting de Van Brienenoordbrug. Als ik fiets of wandel vinden er grote gesprekken in …
De Zeeuwse zon speelt met de Poolse buitenhuisjes op het schilderij. Op de wand en op het doek verschijnen twee witte vlakjes. Eentje links en eentje rechts. Het lijken wel twee ramen. Ik kijk en zie mijn vriendin. Ik zwaai, ze ziet mij en ze zwaait terug. Er komt een wolk voor de zon. Ik ben weer in mijn eigen buitenhuis en mijn vriendin ook.
De 20 genomineerden zijn vandaag bekend gemaakt. Als extra opdracht maakten zij een omslag voor de Jungle BoekieBoekie. Ze zijn allemaal even mooi. Vandaar we gisteren besloten er schetsboekjes met een bijzonder schutblad van te maken. Gistermiddag bedacht en vandaag al gedrukt. Eigenlijk kan dat niet. Toch is het gelukt. De persen draaien, de eerste kleuren staan er op. Morgen komen de andere twee kleuren erbij. Steef Lankhort van drukkerij Tripiti draait overuren. Maar het begon bij Xander Wiersma (de vormgever). Het was het een race tegen de klok, de GIGA bestanden waren te zwaar voor internet. Dan maar op …
Dit jaar stem ik voor twee. De lijst is lang en breed. Het lijkt net of de letters van het stembiljet steeds kleiner worden en het is donker in het stemhokje. Even in het licht kijken of het klopt. O nee, de rode stip staat bij de partij van overbuurman in Zeeland. ‘Ik heb verkeerd gestemd!’ roep ik onthutst. ‘Wat nu?’ ‘Daar zijn we heel blij mee!’ roepen de stembureau medewerkers in koor. ‘U bent de eerste vandaag.’ Het stembiljet komt bovenop de nu nog lege stapel ‘verkeerd gestemd’. Je mag één keer verkeerd stemmen. Aangezien ik voor twee stem, …
Bij het huis in Zeeland staat een picknick in de tuin. Die hoorde bij de aankoop. Het blad is verrot en de zittingen zijn ook rot. Ik keek ernaar en dacht wat doen we hier mee? ‘Die kan wel weg,’ zei een mannenstem achter mij. ‘Echt niet!’ was mijn antwoord. De picknickbank werd verplaatst en kreeg een plek onder de tamme kastanje. De tuin voelde in één keer anders. Maar ik was nog niet tevreden. Het was nog niet af. Ik pakte de rol sedum die ik van de buurman had gekregen. En ja hoor: die paste precies! Een natuurlijk …
Het spiegelbeeld van mijn leeftijd is die van mijn moeder. Zij wordt 85 in juni. Hetzelfde gebeurde in 1974. Toen waren wij 25 en 52. De dochter als spiegelbeeld van de moeder of is het na zoveel jaar precies andersom?
Sinds ik het plan heb opgevat te gaan verhuizen, kijk ik anders naar de stad. Waar wil ik wonen en waar niet. De wijken waar wat gebeurt en waar wat te zien valt, staan bovenaan op mijn lijst. Vooral het Vierhavensgebied is spannend. Daar staat – op de perfecte locatie – een monumentaal pand al geruime tijd leeg. Het wachten is op de projectontwikkelaar die daar woningen en werkruimtes van maakt. Al fietsend door de havens, op zoek naar woonmogelijkheden, kom ik terecht in de beeldentuin van Atelier Van Lieshout. De tentoonstelling – als onderdeel van Art Rotterdam – is net …
Anne Vegter was Dichter des Vaderlands. Vier jaar lang heeft ze niet alleen gedichten geschreven maar bij belangrijke gebeurtenissen, maar ook trok ze als een vertegenwoordiger van het gedicht door het land. Het allermooiste van een gedicht is, dat een woord of een regel je zo kan raken, dat het voor altijd bij je blijft. En wie een gedicht in zijn hoofd heeft zitten, heeft altijd woorden bij zich. Een woord als gereedschap voor de dingen die ertoe doen. Voor iedereen die nog niet de juiste pen of hamer heeft gevonden om de laatste punt te zetten is er: ‘Hallo …