De kerstboom is bijna opgetuigd. Als eerste hangt de kerstengel, die ik jaren geleden van mijn moeder kreeg. Bij bijna elke kerstversiering heb ik een herinnering. Van de meesten weet ik nog precies wanneer ik ze voor het eerst in de boom hing. Alles is uitgepakt, maar ik weet nu al, niet alles gaat de boom in. Het is maar goed dat dingen niet kunnen spreken. Anders zou ik horen: ‘kies mij, kies mij.’ ‘Nee, niet in de prullenbak.’ Sorry, alles bewaren is onmogelijk. Zelfs herinneringen vervagen, maar dat zijn gedachten die ik niet hardop spreek.
Als ik naar mijn kerstboom kijk, zie ik jaren door elkaar heen vloeien. Het lijkt net alsof ik naar de kerstfilm van mijn eigen leven kijk.
